భార్గవి/30/06/2016


నీ మౌనంలోనే నిద్రిస్తోందా లోకమంతా...
అన్నివైపులా ఒంటరితనమే కురుస్తోందే...
గుండె సడి ఇంత భయంకరమైనదా...
ఓ నిమిషంపాటు నిశ్శబ్దం
నిర్ణయిస్తుందా కాలగతిని?!
రాలిపోయేదంతా రాత్రే కాదు
నా కన్నుల్లో నిను దూరం చేసే
ఈ ప్రయాణం కూడా...
ఈ క్షణాన నేనో మైనపుబొమ్మలా
స్తంభించిన ఆలోచనలతో
లోలోపలే కరిగిపోవడమే తెలుస్తోంది నాకు!
ఛిద్రమౌతున్న ప్రాణాన్ని జారిపోకుండా\
కరిగే కాలాన్ని లెక్కించుకునే
రాకాసి గుండెను మోస్తూ
పెరిగే దూరమంతా కొలుస్తున్న
నీ జ్ఞాపకాలను వదిలేస్తూ
నిన్ను వినలేని నిశ్శబ్దమంత దూరం నాప్రయాణం!!

భార్గవి/ 09/06/16

చీకట్లో ఇంకిపోయిన ఆకాశంలాంటి మనిషి
గుబులు పరుచుకునే వేళ ప్రయాణం కడుతుంది
ఏ ఆడంబరము లేదు
గాజుకళ్ళలో పొంగుకొచ్చే గతం తప్ప!
నవ్వు రేఖ కూడా విస్తుపోయి చూస్తుంది వెక్కిలిగా
అభిమానం పువ్వొకటి సింగారించుకుంటుంది
చిల్లులు పడ్డ చీరలాంటి ప్రాణమొకటే చుట్టుకుంది
చూపు చివర అంచులెనక వదిలేస్తుందది కూడా...

కన్నప్రేమంటే పీఢకలలో
ప్రేతాత్మల ఘోశంటుంది
పాడుబడ్డ గూడులో ఉండలేనని పొగరు దానికి
ఎడతెరిపిలేని వర్షంలోనే గుమ్మందాటి నడిచింది
గొడుగు పట్టిన చేయి విధిలించుకుని వస్తుంది
ఈదురుగాలులతోనే గుండె
అవధులు లేని పరుగుతీస్తుంది
దిగులుపడే మబ్బుకేసి చేయిచాచి చూస్తుంది
కురవని మేఘంకోసం ఎదురుచూస్తానంటుంది
కాలం దాటి వెళ్లిపోయిన గుర్తుకూడా ఎరుగదు

అయితే
అంతా కలేనంటావ్...
అవునులే...
కరిగిపోయిందంతా కాలమేగా!
అన్ని లక్షల క్షణాల ఎదురుచూపులన్నీ
ఎదుటపడి పలకరింపులై ముసురుకున్నప్పుడు
మాటలన్నీ పగిలిపోయి
మౌనం మాత్రమే పూసిందే పెదాలపై
ఎదురెదురుగా కూర్చుని
టీతోనో, కాఫీతోనో ముచ్చాట్లాడుతూ
చుట్టూ సొసైటీ, డిగ్నిటీ, ఇగో,
ఇంఫిరియరిటి, ఇన్సెక్యురిటి ఫీలింగ్స్
ఇంతకుమించి భయమో, బిడియమో
బురఖా వేస్కుని
నామమాత్రపు మాటలు
బావున్నావా? టైం ఎంతైంది? ఎప్పుడొచ్చావ్?
ఇంకా ఏమ్ పనిమీద...?
ohh good!, ohh sad!, OMG
ఇంకా...?!
చెప్పాలి...
మళ్ళి  కలుద్దామ్...!!?
okay...
అంతకుమించి గొంతు పెగలదే..?
కళ్ళు వద్దన్నా, కాళ్ళు నడవనన్నా
ఎవరి దారిలో వాళ్ళుగా  మనలోకంలో మనం
పొద్దున్నే యధావిధిగా టెక్నాలజీ కలిపేస్తుంది

గుడ్ మార్నింగ్, తిన్నావా?
ట్రాఫిక్, వర్క్, బాస్, లంచ్ బాక్స్
నిన్న అలా మాట్లాడావ్, అంతలోనే వెళ్పోయావ్!
ఆ డ్రెస్ వేస్కొచ్చావ్, ఇలా మాట్లాడావ్, అలా చేసావ్
పలకరింపులు, పంచుకోవడాలు,
నవ్వులు, ఏడ్పులు, అలకలు
అన్నీ షరా మామూలే!
ఎప్పటికీ విడిపోలేని, కలవలేని
విడి విడిగానే కలిసుండే రైలుపట్టాల్లా, నింగీ నేలలా,

నే పీల్చే గాలి నీ ఊపిరవుతుందనుకుంటూ
నే నడిచే దారే నీ అడుగులు పడతాయనుకుంటూ
ఆకాశంలో చందమామను చెరో వైపూ
కలిసే చూస్తున్నామని భ్రమపడుతూ
బ్రతికేస్తూనే ఉంటాం!
స్నేహం, ప్రేమ, అనురాగం, అభిమానం,
ఏదైనా కావచ్చు, ఏదీ కాకపోనూవచ్చు!
అంతేనంటావా?!
ఆఖరి మజిలీ వరకూ తోడుగానే ఉంటావా?!
ఏదో దారిలో నువ్వూ నడుస్తూనే ఉంటావని
నేనూ సాగిపోతుంటా ఇలాగే...

కానీ మళ్లీ ఎప్పుడు కలుద్దాం అని అడగకే...
అంతేనా...